Categorie: Blog

15 paar ogen kijken me verwachtingsvol aan, de voorzitster heeft me zojuist geïntroduceerd en aan mij nu de schone taak in 5 rake zinnen mezelf voor te stellen. Nou ja, 5, dat heb ik er zelf van gemaakt want het moet kort en krachtig. Althans, ook dat heb ik er zelf van gemaakt. In mijn hoofd heb ik wel allerlei varianten gemaakt, maar echt lekker lopen die verhaaltjes niet. Moet ik nu wel wat zeggen over de Breinsmederij, wel of niet wat vertellen over mijn privé en wat moet ik zeggen over wat ik ga doen. Het is een nieuwe functie waarbij de exacte inhoud nog bepaald moet worden, dus ja euhhhhh…. Daarbij heb ik sommige van de aanwezigen al wel gesproken en anderen weer pas net een hand geschud, dus wat is dan passend??? Meest irritante is nog wel dat ik de enige ben die me gaat voorstellen dus ik kan me ook niet vasthouden aan het ritme wat ontstaat in zo’n voorstelronde…aaaaargh.

Ik weet dat ik dit soort momenten haat en dat mijn brein dan volledig met me aan de haal gaat. Daardoor gaat mijn ademhaling ook direct stokken en ook nu hoor ik mijn stem weer trillen. Zo irritant, want ik weet hoe belangrijk de eerste indruk is. Zeker als trainer moet ik toch wel gewend zijn aan de aandacht die op mij is gericht is, dus wat zit ik moeilijk te doen? Lekker professioneel ook dat je dan zit te stotteren terwijl je vertelt dat je graag mensen meeneemt in een verhaal….ze zullen wel denken… Ik worstel me door de 5, 8, 2, of 9 zinnen heen. Ik heb echt geen idee meer wat ik heb gezegd.

Wat een schril contrast met de week ervoor , waarbij ik na afloop van een trainingssessie vanuit de Breinsmederij nog de vraag kreeg van een deelneemster of ik ooit wel eens onzeker was. Ze was zo onder de indruk van mijn rustige zelfverzekerde uitstraling, waarbij ik moeiteloos inspeelde om dat wat er gebeurde en precies de juiste dingen zei op het juiste moment. Mijn reactie daarop was een grote schaterlach, wetende dat alleen een volmondig JA een passend antwoord was.

Ik stuurde haar een berichtje na de bewuste vergadering en gaf aan dat ik met nog klamme handjes haar wilde bedanken voor haar opmerking die week ervoor. Dankzij dat moment en de herinnering daaraan kon ik namelijk het gevoel van onzekerheid, er niet bij horen, ik tegen de rest en de enorme lading die ik ophing aan die ene minuut in die vergadering een plekje geven. Nee, ik heb niet op de meest daadkrachtige manier mezelf voorgesteld en ja mijn stem haperde. Maar voor die 15 anderen was ik 1 minuut in een vergadering van 90 minuten en waren ze mijn trillende stem allang weer vergeten toen er een verhitte discussie ontstond over een ander onderwerp. Door te beseffen dat ik niet alleen ben zoals in die ene minuut, maar ook kan zijn zoals die 240 minuten in de training van vorige week gaf ik mezelf weer ruimte. Ademruimte om daarna in elke kennismaking geen enkele last meer te hebben van trillende stem, sterker nog om in die gesprekken niet meer bezig te zijn met mezelf maar met die ander om te doen waarvoor een kennismakingsgesprek bedoeld is, kennismaken met de ANDER.

We zitten in de auto, mijn man rijdt. Een oase van rust, ondanks de radio die met behoorlijk volume aanstaat. Soms klinkt er een kleine opmerking over een liedje, een medeweggebruiker of een ingeving die plots invalt, verder heerst er vooral stilte. We hebben de kinderen afgezet voor een logeerpartij en gaan samen 1 hele nacht naar Utrecht. Ja, een nacht, want voor iedereen weer klaar is en afgezet is het alweer eind van de middag. Het deert ons niet, we hoeven namelijk even helemaal niets. En dus hoeven we ook even niets te zeggen, gewoon samen in een auto is genoeg.

We zaten in de auto, mijn man reed. Het was stil in de auto, ik staarde naar buiten. Gedachtes buitelden over elkaar heen, vooral over het weekend wat voor de boeg stond. Eindelijk waren de kinderen een keer logeren en konden we samen er op uit. Weken had ik er naar uit gekeken om samen weer eens wat te doen. In de auto wachtte ik gespannen of mijn man nu eens wat ging zeggen, maar helaas. Om een gesprek te voeren moest ik weer eens starten, zoals altijd… Ik besloot recalcitrant niets te roepen en dus verliep de reis verder geluidloos. Mijn man neuriede mee met de radio, maar ik verbeet me steeds meer. Waarom kon het ook nooit eens gemakkelijk gaan??

Afgelopen weekend viel me weer eens op hoe groei soms niet snel zichtbaar is, maar soms juist pas na een hele lange periode. Tussen beide autoritjes zit een jaar of 4. 4 jaar waarin ik heel bewust bezig ben geweest met mijn lat, moeten, compenseren en verwachtingsmanagement. Natuurlijk weet en voel ik dat ik een groei als mens doorgemaakt heb, al was het maar door de Breinsmederij, maar soms vergeet je hoe groots die groei is. Waar ik in het begin nog bezig ben geweest met dat ik me nooit meer zo naar wilde voelen als destijds, is dat gevoel helemaal weg. Mijn angst om te vallen heb ik overwonnen met vertrouwen in mezelf. Met speels gemak beweeg ik mee met alles wat er op me afkomt, doordat niet het vallen centraal staat, maar ikzelf. Sterker nog ik reageer niet meer enkel op wat er gaat komen, ik durf ook zelf weer dingen aan te gaan. Of misschien nog wel belangrijker ik durf dingen te laten.

In een weekendje weg hoef ik niet meer vanuit het beste hotel voor de beste prijs de leukste tips in de praktijk te brengen van die ene blog waar je getipt wordt op de pareltjes.  Ik hoef niet meer het meest gezellige weekend ooit te hebben met heel veel plezier en diepe gesprekken. Ik hoef niet meer vanaf de eerste kilometer op de juiste golflengte met mijn man te zitten.

Het resultaat daarvan is een heerlijk weekend ontspannen, waarin we meer deden dan ik vooraf had bedacht. Gewoon omdat we er zin in hadden. Maar het grootste resultaat valt me pas op bij het schrijven van deze blog. Wanneer de zinnen zich ontwikkelen valt me op dat ik in de eerste alinea vanuit een ons perspectief praat en bij de tweede vanuit mijn eigen perspectief. Zonder er over na te denken, of het bewust in te zetten, is mijn boodschap duidelijk. Door los te laten heb je meer houvast.

Mijn zoon lijkt glashard te liegen. Vol stelligheid beweert hij dat hij het echt niet heeft gezegd. Terwijl ik zeker weet dat hij het gezegd heeft, 100% zeker.

Daar staan we dan letterlijk tegen over elkaar. Hij ligt mokkend op zijn bed, ik sta in de deuropening mijn stem te verheffen. Ik weet dat ik afstand moet houden om het contact te houden, maar daardoor verhef ik mijn stem harder. Iets waar ik sowieso geen gebrek aan heb. Daarbij voel ik de woede en irritatie bij mezelf oplopen, want ik weet het echt, maar dan ook echt zeker. Het vertroebelt mijn waarneming, want ik kan even niet onder de oppervlakte kijken wat er aan de hand is. Het enige wat ik kan doen is verharden in mijn mening, ik weet het zeker. Het gaat al niet meer om de inhoud, het gaat alleen nog maar om wie er gelijk heeft.

Ik loop naar beneden en controleer bij mijn man wat hij zich nog herinnert. Hij was erbij. Ik neem hem mee naar mijn herinnering en vertel hem wat de een zei en wat toen de ander zei. Hij beaamt dat het gesprek zo liep. Tot we komen bij de afspraak die ik heb gemaakt met mijn zoon. De zin was letterlijk; ‘je moet dus elke avond hetzelfde doen’. Wat blijkt? Ik heb daar direct de koppeling aan dat hij, mijn zoon, dit dus moet doen. Mijn zoon hoort echter alleen maar de algemene zin. Je, men dus, moet dit elke avond doen. En men is algemeen en dus niet specifiek. En dus is er geen koppeling naar hemzelf.

Mijn irritatie slaat direct om naar begrip. Ik snap weer waar de stelligheid van mijn zoon vandaan komt en kan zo een zijstap maken vanuit mijn eigen stelligheid om mijn zoon in beweging te krijgen. Ik loop naar boven, klop op de deur en geef aan dat ik dankzij zijn vader weet dat hij gelijk heeft en dat ik dus sorry wil zeggen. Hij kijkt me even vluchtig aan, een teken dat ik door kan gaan met praten.

Ik neem hem mee naar het gesprek en stap voor stap zijn we het eens over het gesprek en ook over waar het mis ging. Daar waar we de vorige keer in een wellus nietus spelletje terechtkwamen nemen we elkaar nu mee in onze gedachtegang. Lachend legt de één uit wat er bedoeld werd met het geen er gezegd werd én de ander legt uit wat er dan gehoord is en dacht dat er bedoeld werd.

Zo komen we samen tot de conclusie dat hij dan tijdens een gesprek moet vragen wat het dan voor hem betekent en dat ik hem moet vragen of hij nu weet wat hij moet doen. Als bewijs dat het werkt staat hij monter op en begint aan hetgeen we hebben afgesproken dat er gedaan zou worden…oh nee wat hij zou gaan doen :D.

 

 

 

Wil je me duwen? We zijn serieus nog geen 10 meter van huis op weg naar school of mijn dochter begint al haar zeurtoontje op te zetten. Ze weet dat ik het onzin vind om haar te duwen. Inmiddels is ze oud genoeg om zelf afstanden te fietsen en helemaal dat kleine stukje naar school. Geïrriteerd geef ik dan ook aan dat ik niet van plan ben om dat te gaan doen.

Al jengelend fietsen we in een tergend tempo door, wat de sfeer niet echt ten goede komt. Ik trap in de valkuil om aan haar te gaan trekken in plaats van gewoon de grens te trekken. ‘Kom op’, ’gewoon fietsen’, ‘Er is niets aan de hand.’ Ondanks dat ik positieve of neutrale woorden probeer te gebruiken, is mijn irritatie hoorbaar. In mijn hoofd spoken meer gedachtes zoals ‘doe even normaal’ en ‘kop op zeg, stel je niet zo aan’ en dat is hoorbaar in mijn toon. Irritatie is niet het goede woord,  het is meer een combinatie van ongeloof en irritatie, want eigenlijk vind ik de hele situatie belachelijk. In zo’n situatie is er ook altijd een soort lach in mijn stem hoorbaar, wat de bui van mijn dochter alleen maar verergerd. Het is duidelijk voor haar dat ik haar echt niet serieus neem.

Ik blijf bewust fietsen, maar daardoor wordt de afstand letterlijk en figuurlijk tussen ons vergroot. Ik merk dat de onwil om zelf te fietsen omslaat in onmacht bij mijn dochter. Haar gejammer is omgeslagen in een echt huilbui. Tegen alle opvoedboeken in besluit ik toch maar naast haar te gaan fietsen en ik begin met duwen.

Ik vraag haar wat haar nu zo verdrietig maakt. Snikkend geeft ze aan dat ze het gewoon zo fijn vindt als ik haar duw. Dat ze heus wel zelf kan fietsen, maar dat als ik haar duw ze het gevoel heeft dat ze nog even bij me kan zijn. Gezien haar dagelijkse worsteling om naar school te gaan weet ik dat ze dit niet verzint als slecht excuus.

We spreken af dat ik haar naar school duw, maar dat we als we samen ergens anders heen fietsen waar we dan ook samen blijven dat ze dan helemaal zelf fietst. Een afspraak waar ze zich vervolgens keurig aan houdt.  Echter is dat niet het belangrijkste resultaat, er gebeurt namelijk ineens iets anders opmerkelijks.

Nu ik haar elke dag duw en me bewust ben dat dit een belangrijk moment is voor haar, geef ik er extra aandacht aan. Er is geen strijd, maar verbondenheid en dat maakt dat ze daarna de stap op school zelfstandig kan maken. Zodra we het schoolplein in zicht hebben meld ze dat ik haar wel los kan laten en dan trapt ze zelf de laatste meters. Op het schoolplein wil ze geen hand meer geven en nog opmerkelijker op school hoef ik niet meer te wachten tot half negen, tot het belletje van de juf gaat. Met liefde geef ik haar dus voortaan een duwtje in de rug.

“Doei mam” en weg is hij. Op weg naar school 4 km verder op. Ineens fietst hij zelfstandig 4 km naar school door weer en wind, elke dag van de week! Wat een contrast met nog geen vier maanden geleden. Toen ging hij met vervoer naar school, op zaterdag naar de zorgboerderij en was er weinig ruimte om letterlijk en figuurlijk in beweging te komen.

Voor een buitenstaander lijkt het misschien ‘ineens’ een enorme groeispurt, maar dit is het helemaal niet. Het is het resultaat van maanden, zo niet jaren hard werken. Eigenlijk is het een fantastisch voorbeeld van hoe het werkt met autisme. Boven water is niet te zien hoe hard werken het is onder water.

Onze zoon heeft altijd veel tijd nodig om dingen te puzzelen. Waar het voor een ander wellicht helpend is om niet veel van te voren vermelden helpt het hem juist om ver van te voren te weten wat hem te wachten stond. Het helpt om overzicht en grip te krijgen op wat er staat te gebeuren. Heel gefaseerd bouwen we dan de informatie en het detailniveau op. Af en toe melden we terloops dat het staat te gebeuren over een x aantal momenten. Eerst als een gewone melding “lekker hè fietsen” als we ergens heen gaan. Een paar weken later  wordt dit dan gevolgd door een “volgend jaar ga je elke dag fietsen”. Nog later voegen we meer consequenties toe “als je met de fiets gaat kun je de wekker 10 minuten later zetten”. Hoe groter het item hoe eerder het wordt benoemd.

Vanaf de zomervakantie 2018 weet hij dus al dat hij na de zomervakantie van 2019 elke dag moet fietsen. Fietsen is in zijn geval namelijk best een groot ding. Aangezien hij naar speciaal basisonderwijs gaat staat zijn basisschool niet bij ons in de wijk. Sterker nog hij moet dwars door een drukke dorpsstraat en 2 grote wegen oversteken. Weliswaar een veel gebruikte route door scholieren, maar dus daardoor ook een route met veel prikkels en onverwachtse momenten. Daarbij is 4 km ook best een afstandje, helemaal als je al 2 jaar van deur tot deur wordt vervoerd.  Een harde overgang is daarom niet handig en daarom hadden we  afgesproken dat hij vanaf de voorjaarsvakantie alvast 1 dag zou gaan fietsen om te wennen aan de afstand, de prikkels en de beweging.

Aldus geschiedde, behalve dat hij zelf al vond dat 1 dag eigenlijk niet echt wennen was. Hij wilde hier graag 2 van maken. We spraken af dat dit goed was, maar dat hij zich goed moest beseffen dat als hij besloot 2 dagen te gaan fietsen die week, hij voortaan altijd 2 dagen moest  fietsen. Ook als het geen lekker fietsweer was, ook als hij er even geen zin in had. Dit begreep hij volledig, in ons huis geldt immers al jaren afspraak = afspraak, ook bij de minder leuke zaken. Hij wist dus haarfijn dat, ook al zou het met bakken uit de hemel komen, hij alsnog op de fiets moest. Toch wilde hij echt 2 dagen fietsen. De week erop meldde hij dat hij eigenlijk wel drie dagen wilde fietsen. Het gesprek  herhaalde zich en wederom wilde hij toch fietsen.

 

Het gevoel van vrijheid doet hem goed, zelfregie over wanneer je vertrekt, geen overprikkeling door een heel vol busje, het gemak van flexibiliteit als je zelf kunt gaan en staan waar je wilt, het vertrouwen van je ouders dat je het kan. Waar ik de eerste week nog mee moest om hem op te halen, heeft hij in de derde week al een terugfiets afspraak gemaakt met een klasgenootje. En waar we eerst discussieerden over een tweede dag is nu het vervoer opgezegd.

Ik voel aan alles dat het gemak waarmee dit gaat het resultaat is van de veiligheid en voorspelbaarheid die we hem de afgelopen jaren hebben geboden. Door schade en schande hebben we geleerd om te gaan met zijn andere kijk op de wereld. We hebben hem verteld hoe hij kan omgaan met de wereld en beschermd door anderen te vertellen over de zijne. Maar wellicht het allerbelangrijkste we hebben niet aan hem getrokken om hem sneller te laten groeien. Iedereen groeit in zijn eigen tempo en ik ben blij dat ik heb geleerd om aan te sluiten bij dat van hem. Van daaruit kunnen we hem nu de ruimte geven om zelf op ontdekkingstocht te gaan. The sky is the limit, “Doei, vent”.

Ik zit vast, zulke toffe ideeën en niets komt uit mijn handen. Bij elke stap die ik bedenk voel ik alweer allerlei mitsen en maren opkomen. De Breinsmederij groeit, maar ik weet eigenlijk niet waar naar toe. Er zit geen logica in, ik wil 1 boodschap waar alles onder valt. Al is het maar mijn logica.

Omdat ik het niet weet staat het stil en daardoor mis ik de energie die werken in de Breinsmederij oplevert. De energie en de ruimte die het me oplevert om helemaal mijn eigen ding te kunnen doen, er vol voor te gaan zonder verantwoording te hoeven afleggen, zonder rekening brengen houden met mensen die niet mee kunnen in mijn tempo, mijn wispelturigheid, mijn chaos, mijn logica, mijn zijn.

Dan zou je kunnen denken dat ik dat juist vol moet gaan doen, maar daar zit de crux. Want juist doordat ik daar volledig kan zijn kan ik ook eindelijk zijn in de gewone wereld, waar het tempo nou eenmaal wat lager is, waar je te dealen hebt met mensen die je gewoon echt niet begrijpen en waar je ook gewoon elke dag om zeven uur moet opstaan om de kinderen op school te krijgen en om op tijd op je werk te verschijnen.

En kunnen zijn in de gewone wereld voelt als geluk, een gevoel waar ik heel lang heel hard naar heb gezocht maar het nooit echt heb gevonden tot nu. Ja natuurlijk was ik best tevreden met mijn leven, ik vond ook echt dat ik niets te klagen had met mijn voorspoedige leven. Maar écht ultiem gelukkig voelde het niet. En sorry, ik ben nu eenmaal van het ultieme. Ik ga voor de kers op de taart, want zonder is de taart eigenlijk geen zak aan. En natuurlijk heb ik te leren dat die taart ook zo wel lekker is of wellicht dat alleen die kers meer dan voldoende is. Maar af toe én de taart én de kers, dat is echt genieten, dat is echt geluk.

Geluk bij een ongeluk is wel dat dat echte geluk dan ook heel intens binnen komt en dat je dan dus ook echt kunt genieten van de kleine dingen die het leven mooi maken. Van het ramen wassen met mijn dochter terwijl het zonnetje ons verwarmt. Van het appverkeer met mijn oudste waarin we onszelf heerlijk op de hak nemen. Van het onder één dekentje op de bank met mijn middelste zoon  lekker burgerlijk de finale van Holland got talent kijken. Van de knuffels van mijn kinderen die ik nu ook kan ontvangen. Van de manier waarop mijn man me altijd even belt als hij onderweg is.

En dus moet er ook ruimte zijn voor het gewone leven. En dus, hoe paradoxaal dat wellicht ook klinkt, moet ik mezelf begrenzen in de Breinsmederij. Anders verlies ik mezelf in de oneindige mogelijkheden en kansen die ik zie en vergeet ik gewoon te leven. En juist dat inzicht maakt dat ik ook weer verder kan met de Breinsmederij.

De afgelopen tijd had ik namelijk een kip en ei discussie met mezelf. Ja, ik wil de wereld veroveren met breinsmeden, maar is dat het doel of is dat het middel? En als het het middel is wat is dan het doel? Ja, het gaat over jezelf mogen zijn als je de wereld anders ervaart. Ja, het gaat over gelijkwaardigheid, over beeldvorming, over elkaar echt zien ondanks je verschillen. Maar als ik het heb over verschillende breinen, waarom beperk ik me dan tot drie? En waarom kan het eigenlijk niet voor meer? Maar als ik voor meer ga wat is dan mijn boodschap? Al meerdere keren heb ik de homepage aangepast, geschoven met alinea’s, geknipt en geplakt, zonder echt bevredigend resultaat….en tja niet echt bevredigend voelt gewoon als echt niet…

Dus het bleef malen in mijn hoofd. Gelukkig mag dat tegenwoordig en veroordeel ik mezelf er niet meer om. De twijfel, het wikken en wegen, het alles afstemmen tot in de perfectie hoort bij mij. Ik weet alleen inmiddels dat ik wel door moet gaan en dat dan de oplossing vanzelf komt. Door de Breinsmederij te begrenzen moest ik echt terug naar mezelf. Stiekem was dat toch weer wat opgeschoven naar anderen. Anderen werden heel blij van wat ik deed, anderen gingen aan de haal met een vraag die ik ze stelde, anderen dan de beoogde doelgroep wilden hulp die ik ze ‘uiteraard’ bood. En daarmee ging de Breinsmederij weg van wat ik ermee wilde bereiken en dus ook meer weg van mij. Daarnaast was ik zelf enorm aan het ontwikkelen, maar dat is niet de Breinsmederij. Natuurlijk is het van mij, maar het is niet mij. De ontdekkingen die ik doe over wie ik ben, het graafwerk naar nog een laagje dieper, nog een stukje verder, zijn natuurlijk vaak relevant, maar niet altijd. Ik ben namelijk niet de doelgroep. Maar wie dan wel?

En dan ineens is het donderdagavond, lig je te woelen in bed en plopt de kern van de Breinsmederij zo op. En lig ik dolgelukkig, eureka!, al mijn hersenspinsels uit te typen op een klein smartphone schermpje met op de achtergrond de slaapgeluiden van mijn man, de warmte van zijn lichaam als een gloed over me heen. Zijn dichtbije aanwezigheid maakt het moment af, maakt me vol bewust van de ruimte die hij me altijd geeft om mijn weg te zoeken en het vertrouwen dat die weg goed is omdat hij van mij is. Dolgelukkig is eigenlijk een understatement, ik voel me zielsgelukkig.

Verzonden vanaf mijn Huawei mobiele telefoon

Gisteravond lag ik in bad met de Flow. Een oude, want de afgelopen tijd gunde ik me geen tijd voor gewoon even lekker bladeren in een boekje. Eigenlijk gunde ik mezelf helemaal nergens tijd voor. Of nou ja niet gunnen, ik was gewoon lekker hard aan het rennen. Hard aan het werk, hard bezig met het opzetten van de Breinsmederij, hard bezig met het onderhouden van sociale contacten, mijn tennisvaardigheden, hard bezig met het gezond houden of weer beter maken van mijn gezin door de griepgolf, hard bezig met het (willlen) uitvoeren van mijn goede voornemens. Tot afgelopen woensdag…

Wellicht heb je mijn post voorbij zien komen over de duim van mijn dochter. Een intensieve anderhalf uur met een goed einde, maar wel energieslurpend. Het was al niet zo best met mijn energie, want voor dit duimavontuur had ik al de ‘verkeerde’ auto meegenomen, waardoor de sleutels voor de voetbaltraining bij mij waren in plaats van bij mijn man. Dus kon ik rechtsomkeer van de supermarkt (ja, ik was ook al vergeten de boodschappen klaar te zetten voor de online bestelling) om de sleutels af te leveren, waardoor ik niet op tijd het eten kon klaar hebben voor mijn oudste zoon. Natuurlijk kan hij ook wel een keer een boterham, maar toch dat was niet de bedoeling…

Daarna kwam mijn middelste zoon thuis van de voetbal en bij hem horen trainen en vakantie gewoon niet bij elkaar. Maar hè, het was heerlijk weer en papa traint, dus met hangen en wurgen hadden we hem naar de training gekregen. Eigenlijk was het de hele week al hangen en wurgen voor hem, doordat we deze week niets speciaals hadden gepland. Het waren dus 10 dagen (hij heeft ook nog studiedag vandaag) van lekker luieren en zien wat de dag brengt. Niet zijn sterkste kant. We hadden keurig gezorgd voor een overzichtelijk schema, oppas met mate en heus wat leuke dingen in het verschiet, maar het mocht niet baten. Dus na de training barste voor hem ook de bom.

Kortom, woensdag voelde alsof ik was gestruikeld. Terwijl horde lopen eigenlijk mijn beste kwaliteit is. Door mijn flexibele aard en goed ontwikkelde planningsvaardigheden weet ik vaak precies hoe ik moet manoeuvreren om alle hordes goed te nemen. Alleen soms manoeuvreer ik zoveel dat ik eigenlijk niet meer weet welk pad ik aan het lopen ben. Dan wissel ik teveel tussen gezin, werk, sociaal leven,  Breinsmederij, huishouden en visa versa of andere volgorde en verdwaal ik volledig. Ik blijf maar rennen, tot iets me tot stoppen dwingt. In dit geval mijn kinderen.

Dus bleef ik even zitten op de grond en bedacht wat ik nodig had. Aan alles voelde ik dat ik nu even het rustpunt moest zijn voor de kinderen, om vandaar uit weer mijn eigen pad op te pakken. Dus de volgende ochtend vroeg ik aan mijn kinderen wat er voor nodig was om er toch nog een leuke vakantie van te maken. We maakten een planning voor de rest van de week en schrapten wat onderdelen buitenshuis. Even pas op de plaats en aandacht voor onszelf en elkaar.

Daarna was het tijd voor een kritische blik op mijn eigen pad. Vroeger zou ik radicaal het roer hebben omgegooid, ik moest er immers meer zijn voor de kinderen. Nu weet ik beter. Ik hou van horde lopen, gewoon lopen is saai. Ik hou van meer paden naast en soms door elkaar. Ik gedij goed onder afwisseling en ruimte om me heen. Mijn pad is prima, ik hoef alleen geen wereldrecord te verbreken. Dus ook hier geldt af en toe even inhouden voor een pas op de plaats, kijken welke hordes er voor me liggen en zorgen dat de paden niet teveel door elkaar gaan lopen. Door af en toe in bad te gaan en te bladeren in een flow. Soms zitten eye-openers in hele kleine zinnen. Wist je dat je geluksgevoel staat of valt met het kunnen afronden van projecten, hoe klein ook? Daar ligt voor mij de kern. Minder bedenken wat allemaal nog kan, maar meer doen van wat ik al had bedacht. Ik ga snel aan slag!