Vandaag is zo’n dag waarop ik de hele tijd op twee gedachtes hink. Zo’n laatste dag van de vakantie dat er bewust nog even niets hoeft, waarop ruimte is voor aandacht voor elkaar en de tijd nog geen enkele rol speelt. Een dag waar ik extra van lijk te genieten in de wetenschap dat het de laatste is en waarop ik alvast begin met herinneringen op halen van de heerlijke zomer. Tot het besef komt dat als dit de laatste dag is, dat het dan morgen de eerste dag is. De eerste dag dat ik weer moeD…..
…nodig hebt. Het is namelijk niet de gedachte aan weer van alles moeten, maar het is vooral de gedachte aan alles wat weer van ons verlangt en verwacht wordt die mij bezig houdt. Iets waarin ik niet alleen sta, alle bijzondere breintjes om me heen hebben hier last van. De één heeft vooral moeite met het onbekende; komt de nieuwe buschauffeur wel op tijd? De ander heeft vooral moeite met het bekende; hoe moet dat nu als we eerst weer de letters gaan oefenen die ik al lang ken? De één is vooral bezig met zichzelf; ik ga beter leren in het begin, want dan kan ik proefwerken in de proefwerkweek beter compenseren. De ander is alleen maar bezig met alle anderen in de klas; ik denk dat ik in de pauze met die en die ga spelen. Ondanks al die verschillende gedachtes en invalshoeken hebben we één ding gemeen, morgen voelt niet als onze comfortzone.
De afgelopen weken voelden we ons heerlijk in onze magische bubbel waarin we zelf bepaalden welke prikkels we binnen lieten en onze wereld er tijdloos en voorspelbaar uit zag. Er was alle ruimte om hobbels weg te nemen en knoppen om te zetten en het leek wel alsof onze breinen waren genezen en ‘gewoon’ werkten. En dan ineens is er morgen, de dag die op ons afkomt alsof hij ons gaat overvallen en we ons zelf weer kwijt raken. Maar hè wacht eens even, is dat niet precies waar het in de Breinsmederij om gaat? Dat we leren hoe we onszelf (of de kinderen in onze lee(r)/(f)omgeving zichzelf) niet kwijtraken in de buitenwereld? Dat we (hen) leren om te gaan met de buitenwereld zodat we ook in ons dagelijkse leven een comfortzone ervaren? Dat we ons niet verschuilen en wachten tot de zon weer schijnt (niet te uitbundig 
), maar dat we leren aan te gaan en het randje van de regenbui op te zoeken. Dat we leren dat het ok is om van dat randje af te vallen in de wetenschap dat je genoeg veerkracht hebt om weer op te staan. En dat dus alles wat je nodig hebt een beetje MOED is om op dat randje te gaan staan?
Ja, dat is precies waar het om gaat! En dus geef ik mezelf een beetje moed en bedenk ik me dat het morgen de dag is waarop ik eindelijk mag! Morgen gaan we namelijk weer allemaal aan het werk en naar school en heb ik de letterlijk de ruimte om alle leuke plannen die ik in mijn hoofd heb bedacht om te zetten in acties. Trouwens waarom wachten op morgen? Ik begin gewoon vandaag. Één van de acties is namelijk het wekelijkse bloggen over de huiskamer van de Breinsmederij. Om je te laten zien dat er net als vandaag heel veel van zulke dagen zijn. Om je te laten zien hoe bijzondere breinen werken. Om practice what yoy preach uit te dragen. Schrijven over mijn eigen breinkronkels is namelijk (soms over) het randje van mijn comfortzone.
Maar bovenal blog ik voor mezelf, omdat het me helpt mijn gedachtes richting te geven en te kaderen. Het dwingt me een punt te zetten achter kronkels en zo geef ik mezelf een schop onder de kont die ik af en toe heel hard nodig heb. Het is mijn manier om mezelf moed te geven om in het echte leven op het randje te gaan staan. Om vanuit mijn comfortzone van mijn binnenwereld ook in de echte buitenwereld mezelf te zijn. Dus tot volgende week!!