We zitten in de auto, mijn man rijdt. Een oase van rust, ondanks de radio die met behoorlijk volume aanstaat. Soms klinkt er een kleine opmerking over een liedje, een medeweggebruiker of een ingeving die plots invalt, verder heerst er vooral stilte. We hebben de kinderen afgezet voor een logeerpartij en gaan samen 1 hele nacht naar Utrecht. Ja, een nacht, want voor iedereen weer klaar is en afgezet is het alweer eind van de middag. Het deert ons niet, we hoeven namelijk even helemaal niets. En dus hoeven we ook even niets te zeggen, gewoon samen in een auto is genoeg.
We zaten in de auto, mijn man reed. Het was stil in de auto, ik staarde naar buiten. Gedachtes buitelden over elkaar heen, vooral over het weekend wat voor de boeg stond. Eindelijk waren de kinderen een keer logeren en konden we samen er op uit. Weken had ik er naar uit gekeken om samen weer eens wat te doen. In de auto wachtte ik gespannen of mijn man nu eens wat ging zeggen, maar helaas. Om een gesprek te voeren moest ik weer eens starten, zoals altijd… Ik besloot recalcitrant niets te roepen en dus verliep de reis verder geluidloos. Mijn man neuriede mee met de radio, maar ik verbeet me steeds meer. Waarom kon het ook nooit eens gemakkelijk gaan??
Afgelopen weekend viel me weer eens op hoe groei soms niet snel zichtbaar is, maar soms juist pas na een hele lange periode. Tussen beide autoritjes zit een jaar of 4. 4 jaar waarin ik heel bewust bezig ben geweest met mijn lat, moeten, compenseren en verwachtingsmanagement. Natuurlijk weet en voel ik dat ik een groei als mens doorgemaakt heb, al was het maar door de Breinsmederij, maar soms vergeet je hoe groots die groei is. Waar ik in het begin nog bezig ben geweest met dat ik me nooit meer zo naar wilde voelen als destijds, is dat gevoel helemaal weg. Mijn angst om te vallen heb ik overwonnen met vertrouwen in mezelf. Met speels gemak beweeg ik mee met alles wat er op me afkomt, doordat niet het vallen centraal staat, maar ikzelf. Sterker nog ik reageer niet meer enkel op wat er gaat komen, ik durf ook zelf weer dingen aan te gaan. Of misschien nog wel belangrijker ik durf dingen te laten.
In een weekendje weg hoef ik niet meer vanuit het beste hotel voor de beste prijs de leukste tips in de praktijk te brengen van die ene blog waar je getipt wordt op de pareltjes. Ik hoef niet meer het meest gezellige weekend ooit te hebben met heel veel plezier en diepe gesprekken. Ik hoef niet meer vanaf de eerste kilometer op de juiste golflengte met mijn man te zitten.
Het resultaat daarvan is een heerlijk weekend ontspannen, waarin we meer deden dan ik vooraf had bedacht. Gewoon omdat we er zin in hadden. Maar het grootste resultaat valt me pas op bij het schrijven van deze blog. Wanneer de zinnen zich ontwikkelen valt me op dat ik in de eerste alinea vanuit een ons perspectief praat en bij de tweede vanuit mijn eigen perspectief. Zonder er over na te denken, of het bewust in te zetten, is mijn boodschap duidelijk. Door los te laten heb je meer houvast.
