Ik vlieg uit de bocht, mijn stem is te luid, ik zit te dicht op de camera, mijn toon is te scherp. Wanneer ik uitgesproken ben merk ik aan de reactie van de ander dat dat niet alleen mijn eigen gevoel is, maar ook hoe zij het ervaart. Het gesprek verstompt en , in dit geval, gelukkig zijn er andere stemmen die het gesprek overnemen.
Achteraf weet ik precies hoe het komt, het was mijn zoveelste skype gesprek afgelopen week. Die ervaar ik als dodelijk vermoeiend. Nog los van de verbinding die af en toe hapert of nog erger soms helemaal wegvalt, lopen deze gesprekken moeizaam. Iedereen probeert wat te zeggen, maar je hoort niet altijd wie er aan het woord is. Waar je elkaar dan normaal even een blik kan geven en daardoor non verbaal afstemt wie er door kan gaan, werkt dat online niet.
Ik vaar op de non verbale communicatie die plaats vindt in een gesprek. De opgetrokken wenkbrauw, de bewegingen van de hand, het geschuif en gefrunnik aan eigen papieren, spullen of lichaam, de klankkleur van een stem. De oogopslag die opleeft als er iets wordt gezegd wat er toe doet. De spiegelende reflexen in elkaars houding die van het gesprek een soort dans maken.
Met online vergaderen is dat er allemaal niet. En waar ik blijkbaar die non verbale signalen automatisch registreer, moet ik me nu tot het uiterste concentreren op wat er gezegd wordt. Om vervolgens zelf maar een invulling te geven aan hoe het wordt gezegd. Om dat vervolgens weer te toetsen aan de reactie van anderen en zelf dus daarin ook nog ergens aangehaakt te blijven. Dodelijk vermoeiend dus.
In zo’n online vergadering is er ook altijd alleen maar de groep. Je kunt geen bondje hebben met de persoon naast je of schuin tegenover je, je kunt niet even off topic een grapje maken zonder dat dat de vergadering stoort. Hierdoor mis ik de verbinding met de collega’s die ik normaal wel ervaar. En de bescherming om me af en toe even terug te trekken, zonder dat ik dan het gevoel heb dat ik niet meer deelneem aan het gesprek.
Het is grappig om te merken dat ik zelf deze ogenschijnlijke manier van efficiënt vergaderen dus hekel. Ik herken mezelf als een collega die graag heel efficiënt en doelgericht te werk gaat en dat soms ook teveel uitstraal. Maar dit bewijst maar weer eens dat te efficiënt soms averechts werkt. Het is belangrijk dat we ook aandacht geven aan de verbinding die we hebben tot elkaar en dat dat verder gaat dan het onderwerp dat je met elkaar te bespreken hebt.
Zelf leerde ik gaandeweg dat het helpend kan zijn om voor of na een groepsgesprek nog even met iemand te bellen die ook deelnam aan de vergaderen. Net zoals je normaal samen de vergadering kletsend verlaat. Om de vergadering even plenair stil te leggen en even in groepjes uit elkaar te gaan om dan na 15 minuten weer samen te komen. Om niet van de ene skype vergadering in de andere te hollen, omdat je niet zoals in real life even de tijd kan nemen om aan te voelen wat de sfeer is als de vergadering direct begint.
Maar bovenal leerde ik weer hoe werk zoveel meer is dan een taak uitvoeren, hoe fijn het is om een onderdeel te zijn van een groep mensen en hoe ontzettend fijn het is dat er ruimte is om ongenuanceerd uit de bocht te vliegen. Dat het fijn is dat er mensen zijn die voor je zorgen als je ergens tegen aanloopt en dat er collega’s zijn die na een kwartier bellen zeggen ‘goh, waarom belde ik je nu eigenlijk?”. Juist in deze tijd van heel veel thuiswerken zijn de collega’s ontzettend belangrijk, zorg goed voor elkaar.