Juist nu ik heb besloten niet meer te bloggen over mijn kinderen, wil ik er speciaal nog één schrijven voor mijn oudste. Mijn oudste komt zelden voor in mijn blogs. Niet omdat hij minder uitdagingen in zijn leven ervaart, niet omdat hij minder anekdote waardige verhalen meemaakt, maar omdat hij zelf al actief deelneemt aan het sociale leven. Hij leest mijn blogs, de reacties die ze soms ontlokken en het delen van zijn leerweg voelt als een inbreuk op zijn privacy. Precies de reden dat ik ook niet meer ga bloggen over mijn andere kinderen.
En toch verdient hij een podium, een spotlight. De afgelopen 4 jaar zijn een rollercoaster voor hem geweest. Zijn hele schoolcarrière zijn we op zoek geweest om hem met meer plezier naar school te laten gaan. En toepasselijker kan het niet voor een blog in de Breinsmederij, daarin zijn we gefaald. Alle verrijkingsgroepen, pluswerk, rekentijgers, taxanomieën, sociaal vaardigheidstrainingen, gesprekken met professionals, testen, ziekenhuisbezoeken, versnellen en vertragen ten spijt, het is ons niet gelukt.
Vorig jaar was wellicht het hardste gelach toen bleek dat hij het jaar nogmaals zou moeten overdoen. Bizar voor een jongen waar niemand twijfelt aan zijn kunnen, maar wel de werkelijkheid. Aan de andere kant een verademing blijkt achteraf, want hij hoeft niet meer. Hij hoeft niet meer te laten zien dat hij wel kan en dat hij heus in zich heeft. Hij hoeft niet meer fronzende blikken te beantwoorden als ze horen dat hij met zijn 12 jaar in 2 gymnasium+ zit en alleen maar te knikken dat hij inderdaad in de tweede zit met zijn 13 jaar. Een verademing voor een jongen die niet graag de uitzondering is.
En dan is er een proefwerkweek, na 6 nachtmerries van proefwerkweken, waarin alles klopt zoals het in zijn wildste dromen zou gebeuren . Er is werkelijk niets aan te merken op de manier waarop er wordt gepland, wordt gechillt, wordt geleerd, wordt geoefend en waarop toetsen worden gemaakt. Alles volledig zelfstandig en vol vertrouwen. Het resultaat is er dan ook daar, voor het eerst een periode waar hij ontspannen omgaat met druk.
Het accepteren van het feit dat het niet ons niet zou gaan lukken heeft dus parodoxaal gezien gezorgd voor het feit dat het nu allemaal wel lukt. En meer dan dat, het heeft onze band enorm versterkt. Samen leerden we om elkaar te vertrouwen in wat we zeggen en ons zesde zintuig soms te laten zijn voor wat het is. Hij leerde van mij dat je kunt spelen met je focus om toch een leuke dag te hebben en dat kleine veranderingen groots effect kunnen hebben. Ik leerde van hem dat het niet altijd zonde is als je niet het maximale uit het leven haalt en dat je heus niet je talenten verkwanselt als je daar even niet iets actiefs mee doet.
Als klein mannetje kon hij parmantig kijken naar zijn eigen bouwsels, creaties en overwinningen. Hij keek je dan aan met een glinstering in zijn ogen, klapte in zijn handen en riep ‘het lukket, het lukket.’ Yes kerel, het lukket!!!