“Dan moet je er mee stoppen.” Uitdagend kijkt mijn man me aan, wetend dat dat ene simpele zinnetje voor mij een no go area is. Stoppen komt niet in mijn woordenboek voor. Stoppen voelt als opgeven als mislukken als zinloos dat ik er ooit aan ben begonnen en ja als falen.
Al maanden ben ik om de hete brei aan het draaien. Ik kan niet kiezen welke kant ik nu echt op wil met mijn bedrijf. Ondanks dat ik wel goed in beweging kan blijven en mezelf de ruimte kan geven om dingen uit te proberen voelt het de hele tijd als net niet…
Tijdens de trainingen, de coachmomenten, de twinkel in de ogen van mensen als ik ze raak, als ik ze eyeopeners geef waardoor er lucht ontstaat of kwartjes die vallen die hele bankbiljetten blijken te zijn.. ja dan, dan is het geweldig. Het ontwikkelen van nieuw materiaal, nieuwe boeken lezen, verbanden leggen, toffe oefeningen bedenken is heerlijk. Alleen het punt is zodra ik dat ontwikkel ben ik het startpunt allang weer kwijt. Het grote probleem wat aan de basis stond van de start van een nieuwe training valt in het niet bij alles wat ik daarna weer ontdek. En terwijl ik dus zelf heel gelukzalig de diepte in duik staat mijn klant nog steeds bij het startpunt. En zonder daarmee de problematiek van klanten te bagatelliseren, verre van dat, maar ik voel de pijn van de problematiek niet meer. Dus terwijl ik lekker in het diepe spring, staat mijn klant nog een beetje met zijn teen in het water te voelen of het water wel lekker genoeg is. En natuurlijk kan ik dan aansluiten bij mijn klant, sterker nog dat is denk ik één van grootste krachten, maar daardoor sta ik wel heel van mijn tijd langs de kant. Terwijl ik sta te popelen om te zwemmen.
Ik wist dus dat mijn man gelijk had toen hij dat zinnetje uitsprak. En met dat besluit kwam er direct een andere optie naar boven, Wat als ik nu eens niet klanten vertel hoe ze moeten breinsmeden, maar als klanten mij kunnen inhuren om te komen breinsmeden? Dat ik lekker de diepte in kan, kan ontrafelen en ontwikkelen en mensen en bedrijven daarin kan meenemen?
Ik tikte bij Indeed wat treffende zoektermen en echt zonder overdrijven stond daar direct DE omschrijving van een geweldig project/traject. Ik wist dat ik daar op moest schrijven, omdat ik anders later spijt zou krijgen. En zo geschiedde, ik schreef een brief, voerde een aantal gesprekken en vanaf 18 november ga ik aan de slag. Niet als zzp’er, maar gewoon in loondienst. Het traject is namelijk niet een project erbij. Het is een project om je in vast te bijten, om vol mee aan de slag te gaan en om mezelf weer volop te kunnen ontwikkelen. Zelfs zo groot dat ik mijn andere baan heb opgezegd.
Zonde van mijn bedrijf? Welnee! Stoppen is geen optie, weet je nog 😉. Je kan me altijd benaderen om een workshop of training te verzorgen, me gebruiken als klankbord als er een bijzonder breintje vastloopt en blijven genieten van mijn blogs. Wacht alleen niet tot ik iets leuks organiseer, want daar zal het voorlopig niet van komen. Ik ben namelijk heel druk met iets anders leuks, mezelf!