En zo zit ik dus achter de computer om mijn wekelijkse blog te schrijven. Alhoewel ik zit wel, maar van schrijven is niet echt sprake… Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd, al tig ideeën en varianten zijn de revue gepasseerd, maar elke keer ben ik niet tevreden. In het begin had ik allerlei ideeën, waarvan ik trouwens zeker weet dat ik er ooit nog over ga bloggen. Alleen toen begon de twijfel, want welk idee was op dit moment nu het beste idee? Het is immers de eerste blog, nadat ik heb gezegd dat ik wekelijks ging bloggen. Dus ik moet wel een soort van thema hebben, een signature waaraan je herkent dat het mijn wekelijkse blog is. Het leukst is natuurlijk een titel of dat de blog begint met een vaste zin of in een bepaalde vorm is gegoten. Al brainstormend kwam ik vorige week op “zo’n dag”, omdat de breinsmederij ook staat voor spelen. Spelen met woorden en beelden om zo je brein de vrije loop te laten gaan en zo flexibiliteit te trainen. Zo’n dag verwijst dan naar de zondag in het weekend, omdat het wel gaat over mijn eigen stuk. Het weekend geeft toch een beetje een huiselijk gevoel. Het verwijst dan ook naar zo’n dag, zo’n moment waarop er iets gebeurt en waaruit ik lering trek (of gewoon schaamteloos om moet lachen). Als ik hem dan ook nog structureel zou posten op zondag zou dat natuurlijk extra leuk zijn. Tot dusver geen wolkje aan de horizon, helemaal blij met dit idee probeer ik vorm te geven aan mijn eerste blog. De eerste dagen is er nog een creatieve stroom aan gedachtes, maar aan het eind van de week slaat dit om in (keuze)stress. Ik heb immers nog maar 3 dagen om de blog te schrijven, zondag moet hij online staan. Moet ik nu bloggen over de Rubikscube, de halve dag die ik spendeerde aan de juiste agenda voor mijn zoon, het ( niet) slapen van de kinderen of gewoon over de eerste opstartweek en hoe het niet zo vlekkeloos liep als gedacht?!Ja, dat kan natuurlijk allemaal, maar welke dan nu? De stress verlamt me en in plaats van bezig zijn met de blog, merk ik een gedachtestroom op die naar binnen slaat. Eerst twijfel ik nog aan de blog, vervolgens aan al mijn social media activiteiten, dan aan de boodschap die ik uit wil dragen met mijn bedrijf, dan aan überhaupt mijn bedrijf. Vaste mindset all over!!! Gek genoeg is dat voor mij juist de prikkel die ik nodig heb. De afgelopen tijd heb ik mezelf aangeleerd dat als ik een vaste mindset constateer bij mezelf, het de eye-opener is die ik nodig heb. De constatering is een herkenningspunt van waaruit ik nu mezelf ruimte kan geven om te bewegen. Ik ben weer in de valkuil gestapt, maar hoef mezelf daar niet over te veroordelen. Ik weet hoe ik er uit moet stappen. Voor mij werkt het dan het best om weer helemaal terug te gaan naar het begin en overnieuw te beginnen aan het pad dat volgt op de beslissing. Dus dat is wat ik doe. Ik begin bij de beslissing om wekelijks te bloggen. De beslissing is genomen, ik ga niet meer nadenken over of ik het ga doen. Ik ga het doen!! Waarom ging ik ook alweer bloggen? Niet omdat ik elke week op zondag een blog moet publiceren, maar omdat ik er blij van werd! Direct begint er weer van alles te stromen en kan ik mezelf ruimte geven. Zondag publiceren is geen must en eigenlijk niet handig met een gezin om me heen. Ik weet overigens heus dat ik kan instellen wanneer hij gepubliceerd wordt, maar ik ben niet zo goed in vooruitwerken..(je voelt hem aankomen hè, ook een leuk blogonderwerp 
:D). Voortaan dus een blog op maandag onder de werktitel zo’n dag in de Breinsmederij. Eigenlijk ook wel passend, een beetje tegendraads. Of heb je een betere titel?