Facebook laat me een herinnering zien van 5 jaar geleden. Het doet me denken aan dat zomerprogramma van Jeroen Pauw waarin hij samen met bekende Nederlanders terugblikt op de afgelopen 5 jaar en kijkt naar de aankomende 5 jaar.
5 jaar geleden zaten we op een camping in Frankrijk, een vroege vakantie door mijn werk. Althans het was geboekt als vroege vakantie, maar ik was ik er ziek. Anderhalf maand daarvoor was ik namelijk onwel geworden op mijn werk. Al snel bleek het een burn out te zijn. Een vreselijk woord, want het klinkt zo lekker populair. Ah ja, ik had ook een burn out. Alsof je er tegenwoordig niet meer bij hoort als je er niet één hebt gehad. Doordat het zo veel gehoord is haalt het ook de ernst en de heftigheid eraf. Alsof het woord de lading niet meer dekt voor het heftige gevoel van niet weten hoe je je bed uit moet komen, van de alles verpletterende vermoeidheid en de totale machteloosheid en reddeloosheid die je voelt.
Het raakt me dat het alweer 5 jaar geleden is dat het me overkwam, omdat ik pas net het gevoel heb weer bodem te raken. Natuurlijk heb ik me niet 5 jaar lang ellendig gevoeld, maar het proces van helen lijkt nu pas in een stroomversnelling te zijn gekomen. De afgelopen jaren heb ik heel veel aangepast in mijn leven. In het analyseren van het waarom ( daar ben ik heel goed in ) was het heel logisch dat ik een burn out had gekregen. Als risicofactoren worden genoemd mensen met perfectionisme, die moeilijk nee kunnen zeggen, die de lat er hoog hebben voor zichzelf en die de neiging dat wat gebeurt toe te eigenen ipv dat soms ook bij een ander te laten. Ja hoor, jackpot! Dat ik daarbij een veelvragend gezin heb? Uiteraard niet meer dan logisch dat ik een burn out kreeg.
Het feit dat het verklaarbaar was dat ik een burn out kreeg leek te helpen. Ik kon schuilen achter allerlei redenen en hoefde me vooral niet schuldig te voelen dat het me was overkomen. Iedereen begreep het. Ik paste zaken aan in mijn leven en kreeg weer energie terug, vond een baan die niet te veel vroeg en goed te combineren was met thuis. Later toen ik nog meer energie kreeg en mezelf ook meer ruimte durfde te geven ging ik een opleiding doen in faalvaardigheid met verdieping in hoogsensitiviteit. Ook hier kreeg ik de ene verklaring na de ander. Een warm bad van herkenning en erkenning en waarom ik deed wat ik deed. Ik vond er een drive om mijn bedrijf mee vorm te geven en de wereld een beetje mooier mee te laten worden. Maarrrr…
In alles wat ik de afgelopen jaren deed legde ik de lat niet lager. De lat was nog steeds de hoge lat die ik verklaarbaar even niet kon bereiken. De lat had ik nog steeds nodig als houvast om me aan vast te grijpen of om naar terug te verwijzen als het even niet lukte. Wanneer mensen me wezen op de immense hoogte van de lat snapte ik heus dat zij vonden dat mijn lat zo hoog lag. Alleen ik ervoer dat niet zo. Zeker niet omdat ik de lat ook vaak haalde, maar dan bagatelliseerde ik het resultaat daarvan. Leuk die opleiding, maar het was geen universitaire studie. Leuk dat bedrijf naast mijn reguliere baan en mijn gezin, maar zo groots is het nu ook weer niet. Dus bleef ik maar verder streven naar het halen van die lat (of misschien nog wel hoger) en parkeerde ik de mislukte weg naar die lat onder het mom van ‘het lukt nu even niet, want….’. Dan kwamen er duizend en een excuses en dus hoefde ik ook niets met de hoogte van die lat.
Tot ik dit voorjaar eens ging stoeien met die lat, omdat ik voelde dat die lat iets vreemds met me deed. Ik wilde namelijk de lat halen, maar als ik de lat haalde was ik niet tevreden. Dus wat als ik nu eens de lat weghaalde? Wat als ik nu eens de lat anders neerlegde. Wat als die hoge lat geen hoog plafond is, maar een vloer om op te staan? Een lat die niet zichtbaar is voor anderen in de vorm van een succesvol bedrijf, een groot huis of een strak lichaam. Wel een lat die voelbaar is voor mezelf, elke dag goed voor mezelf zorgen en vertrouwen op dat wat ik nu doe goed is, ook al bleek het het verkeerde. Wat als ik me nu eens niet vasthoudt aan een lat, maar aan mezelf? Wat gebeurt er eigenlijk als blijkt dat ik echt het verkeerde heb gedaan, als ik me blootstel aan het idee dat iets me echt niet gaat lukken, omdat ik het niet kan?
Wat er gebeurt is echt verbazingwekkend. Het is de brug tussen weten en doen. Door de opleiding ‘de moed om te falen’ wist ik wat ik moest doen, ik leerde dat ik het simpelweg moest doen. Door het ook écht te doen voel ik bodem en grenzen. Daardoor voel ik dat ik sta en besta en wanneer ik erover een grens heen ga en dat ik even gas moet terug nemen. Ik veroordeel mezelf niet meer als ik over de grens heen ben in het vertrouwen dat het de volgende keer anders zal gaan. Beter misschien, maar misschien ook niet. Het maakt niet, want de paradox is dat ik door de bodem en de grenzen te voelen enorme ruimte voel om te zijn met alles wat daarbij hoort. Pas nu kan ik verdrietig zijn dat het me overkomen is en toelaten wat het gevoel van falen echt met me doet. Pas nu kan ik toegeven dat ik écht een burn out had, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Dat het ok is dat me iets is overkomen wat bijna een miljoen anderen ook overkomt , in meer of mindere mate.
De afgelopen 5 jaar heeft dus in het teken gestaan van helen vanuit een burnout en heeft me enorm gevormd, misschien zelfs weer opnieuw gevormd. Wanneer ik denk over waar ik dan over 5 jaar sta heb ik daadwerkelijk geen idee. Heb ik de stap durven maken naar volledig ondernemerschap? Heb ik een bedrijf in ingewikkelde breinen of falen of filosofie? Ben ik een studie begonnen? Ben ik een sabbatical aan het houden? Ik heb geen idee en I love it, eerst maar eens op vakantie.