zo’n dag in de breinsmederij 175

Stil hè in de Breinsmederij? Was het je al opgevallen dat er even niet zoveel posts waren de afgelopen tijd? Of begin je me inmiddels een beetje beter te kennen en weet je dat het hollen of stilstaan is bij mij. Dat ik zoveel ideeën heb dat ik die allemaal wil delen en dat dus dan ook doe. Of dat ik zoveel ideeën heb dat ik niet weet waar te beginnen en dus ook niet begin? Tja, dan is het dus social media spam of stilte.Natuurlijk zou ik het graag anders zien, dat ik al keurig content heb klaar staan om te posten, dat mijn workshops al gepland zijn voor de rest van het jaar en dat de folders gedrukt zijn. Maar iets houd me tegen en het begint me te dagen waarom. Het lijkt me namelijk enerzijds enorm rustgevend als dat plan er ligt. Alleen ik voel ook meteen de beperking ervan. Alsof ik dan in een keurslijf van mijn bedrijf moet, terwijl ik zo geniet van de onbeperkte vrijheid ervan. Dat ik kan doen en laten wat ik wil en kan inspringen op hetgeen wat ik op dat moment ook wil. Maar als alles vast staat is die ruimte weg….. En daar komt dus de aap uit de mouw, want mijn brein is gewend te denken in tegenstellingen. Het plaatst bijna automatisch het woordje ‘alles’ in de laatste zin van de vorige alinea. Alles of niets, zwart of wit, mooi of lelijk, hollen of stilstaan. Vroeger zou ik gedacht hebben dat ik nu eenmaal van de extremen ben, dat ik graag uitersten opzoek en dat middelmatig en nuance nu niet echt woorden die ik graag ook in de praktijk breng. Nu ik mindset-trainer ben weet ik dat dat toch echt de vaste mindset is die naar boven komt drijven. De gedachte ‘ik ben nu eenmaal zo’ maakt dat ik mezelf geen ruimte geef én dus vastloop in de ‘hollen of stilstaan’ tegenstelling. Het probleem van tegenstellingen is dat je vooral inzoomt op de tegenstelling zelf in plaats van de onderliggende problematiek. Sterker nog door zo met die tegenstellingen bezig te zijn moet je dus ook altijd iets ergens van vinden. Is het niet van de buitenwereld, dan toch op zijn minst van de keuzes die jezelf maakt. Het stemmetje dat steeds te horen is wanneer je weer iets doet wat je niet meer zou doen, dat zegt dat je je niet mag klagen omdat je zelf ergens voor gekozen hebt. Als je dan dus enorm van hollen houdt, wil je niet te lang stil staan bij stilstaan :D.Mijn voorliefde voor hollen heb ik al heel lang. O boy, wat vind ik hollen heerlijk, de adrenaline door me lijf gierend, muziek op standje 10, al die ballen de lucht in en gaan met die banaan. Een soort kick die je dan voelt, verslavend lekker, vooral als er een bal dreigt te vallen en je dat voorkomt. Hollen, I love it. Helaas werd ik gedwogen stil te staan. Na jarenlang teveel gehol kwam de man met de hamer, de angst dat ik het niet meer onder controle had, mezelf niet, mijn lijf niet, mijn gezin niet, mijn werk niet. Een stemmetje dat steeds harder ging roepen dat het echt niet ok was, sterker nog dat ik niet ok was. Het verpletterende gevoel van complete stilstand en helemaal niets meer kunnen. Een naar gevoel, wat ik nooit meer hoop mee te maken en mijn afkeer van stilstaan dus nog groter maakte. Toch besefte ik me daardoor ook dat de noodzaak van eerder af en toe stilstaan groot is. En hoewel ik de jaren erna echt steeds beter leerde stilstaan, bleef het een gevecht. Stilstaan vond ik nog steeds saai, op adem komen een noodzakelijk kwaad om niet weer zo hard te vallen. De afgelopen week viel het mezelf op dat ik wel heel stil was. Niet alleen op social media, ook in mijn omgeving kreeg ik terug dat ik zo stil was. In plaats van te denken, ‘wat gek dat past niet bij mij’ ging ik dieper inzoomen op dit gegeven en probeerde zo de tegenstelling en de onderlinge stukken uit één te rafelen. Hollen, check, heerlijk;Stilstaan, hmmm, best fijn nu ik dat zo bewust doe;Of; of?!?!, hoezo óf eigenlijk?! Waarom niet én?!Daar was ineens het antwoord. De achterliggende problematiek bij hollen of stilstaan, ligt volgens mij in het feit dat het elkaar juist nodig heeft om te kunnen bestaan. Als je niet af en toe stilstaat kun je ook niet heel hard hollen. Het is dus eigenlijk niet een kwestie van of, maar van en. Door alleen maar te kijken naar de tegenstelling zie je slechts één deel van het geheel en mis je de boodschap. Serieus zeg het eens hard op en voel het verschil:“hollen of stilstaan, hollen of stilstaan, hollen of stilstaan”.“hollen én stilstaan, hollen én stilstaan, hollen én stilstaan”.Voel je het verschil? Voel je de beweging die het woordje en met zich mee brengt? Dat is precies wat ik bedoel, ineens ligt de focus op de beweging en niet meer op de tegenstelling. Ineens is er ruimte in plaats van een padstelling, vrijheid in plaats van een beperking. Ineens is er weer een blog .Fijne zaterdag én zondag.