“Mijn interne motivatie is gewoon stuk.” Ik hoorde het haar zeggen en meteen waren mijn oren gespitst. Sowieso was ik een en al oor, omdat de uitzending van DWDD inging op de film “Mind my mind” van Floor Adams. Een animatiefilm waarin je in het hoofd van iemand met autisme kunt kijken. Zelfs door de echte kenners ( ja juist, mensen met autisme) een echte aanrader, omdat het zo goed weer geeft hoe het gaat in hun hoofd.
De opmerking over de interne motivatie kwam van een dame met autisme, die in een paar zinnen schetste waar ik dagelijks tegen aan loop bij mijn zoon. Als je eenmaal bezig bent, als je weet waar je het voor doet, als het zin heeft, dan lukt alles. Maar ja, als…. Want als als er niet is kun je dus net zo goed in je bed blijven liggen. Dan gebeurt er niets, nada, noppes en kan er ineens helemaal niets.
Het is het gevecht wat ik keer op keer voer en waar ik de afgelopen weken weer veelvuldig tegen aan ben gelopen. True, mijn ruimte hiervoor is minder nu ik zelf mijn weg aan het vinden ben in mijn nieuwe baan, maar toch. De energie die het me kost om hem in beweging te krijgen weegt niet op tegen de energie die ik krijg van het zien van de meest fantastische tekeningen, bouwwerken en baksels. Natuurlijk ben ik trots als hij zelf in het nawoord van een werkstuk kan reflecteren op het feit dat het op gang komen langer duurt dan het daadwerkelijk maken van het werkstuk. Sterker nog dat hij, het werkstuk erop, noteert dat het hem opvalt dat het al makkelijker ging dan de vorige keer.
Alleen dat trotse moment dat binnen komt en ik binnen 18 seconden lees kan ik nog wel rekken naar 18 minuten, maar niet naar de 18 uur die het ons daadwerkelijk kostte om het te maken. Ook niet in de wetenschap dat het een investering is voor de toekomst als hij straks op het reguliere voortgezet ook hier tegen aan gaat lopen. Vooral niet omdat ik weet dat zodra hij het op school heeft ingeleverd er weer die middag komt waarin hij niet weet wat hij moet gaan.
En dan hoor ik dus die zin, mijn interne motivatie is gewoon stuk..
Ik realiseer me ineens dat ik, ondanks mijn enorme begrip voor het anders zijn, de andere werking, de bewustwording voor de consequentie in het dagelijkse leven, ook ik trap in de valkuil van anderen. Misschien op een diepere manier, voorbij alle trucjes en oplossingen, maar ik trap er wel in.
Ik probeer mijn zoon namelijk te laten dealen met het gevoel van onvermogen, van niet weten, van verveling, van zinloosheid op een manier die voor mij werkt. Of nog niet eens op specifiek mijn manier, ik draag andere voorbeelden aan, vuur ideeën op hem, benadruk de goede momenten en onderstreep lessen te leren. Allemaal manieren zoals ik ze ken vanuit een brein zonder autisme. Nou ja, ik zorg heus wel dat ik juist visa versa werk, vanuit de details het grote geheel opbouwen, maar feitelijk is dat alleen maar een soort omgekeerde manier. Het is een soort truckje vanuit een brein zonder autisme voor een brein met autisme. Ik geef hem alle ruimte om te ontdekken wie hij is en ook daar gaat het mis. Vanuit alle ruimte is het namelijk ondoenlijk iets te kiezen om dan ook echt iets te gaan doen.
Ik hoor de nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee in mijn hoofd al als ik bedenk wat hij kan doen. Zijn mechanisme om een halt te roepen aan de chaos in zijn hoofd. Ik voel de stress bij hem oplopen en merk hoe harder ik trek hoe vaster hij komt te zitten.
En dan hoor ik dus die zin, mijn interne motovatie is stuk.
Ik besef dan hoe bevrijdend die opmerking voor me werkt. Sommige dingen zijn stuk en kunnen niet worden gemaakt. Dus hoe ik ook mijn best doe, dit kan niet worden gemaakt. Vanaf het moment dat ik dat besef en echt laat doordringen, ontstaat er weer rust.
Ik vertel mijn zoon hoe ik worstel met al het bovenstaande, hoe graag ik hem wil helpen, hoe ik het hem gun dat hij makkelijker door de dag zou gaan. En dat ik niet weet hoe ik hem kan helpen. Dat ik stop met aanjagen, opjutten, uit de tent lokken, activeren, bewust negeren, omdat ik zie dat het niets oplevert behalve frustratie. Dat ik me weer ontzettend bewust ben dat zijn brein anders werkt en dat ik niet weet hoe. Dat hij wel weet hoe en dat we dus samen een weg moeten vinden in hoe hij mij dat duidelijk kan maken, zodat ik hem kan helpen. Hij zucht diep en is zelfs in staat me een dikke knuffel te geven.
Die ene zin, mijn interne motivatie is stuk…
Soms is die ene zin die je ergens oppakt in het verhaal van een ander, de trigger die je vastlopende brein nodig heeft in om weer verder te komen. Het is de reden dat ik graag blog, omdat ik weet hoe fijn het kan zijn om die herkenning te lezen. Om te lezen dat je helemaal niet zo anders bent, maar ook om ideeën op te doen, om mee te gaan op de beweging van een ander.
Soms heb je misschien niet de energie of het vermogen om zelf te starten, maar kun je mee op de beweging van een ander. Soms mag iets gewoon stuk zijn.