Gisteravond lag ik in bad met de Flow. Een oude, want de afgelopen tijd gunde ik me geen tijd voor gewoon even lekker bladeren in een boekje. Eigenlijk gunde ik mezelf helemaal nergens tijd voor. Of nou ja niet gunnen, ik was gewoon lekker hard aan het rennen. Hard aan het werk, hard bezig met het opzetten van de Breinsmederij, hard bezig met het onderhouden van sociale contacten, mijn tennisvaardigheden, hard bezig met het gezond houden of weer beter maken van mijn gezin door de griepgolf, hard bezig met het (willlen) uitvoeren van mijn goede voornemens. Tot afgelopen woensdag…
Wellicht heb je mijn post voorbij zien komen over de duim van mijn dochter. Een intensieve anderhalf uur met een goed einde, maar wel energieslurpend. Het was al niet zo best met mijn energie, want voor dit duimavontuur had ik al de ‘verkeerde’ auto meegenomen, waardoor de sleutels voor de voetbaltraining bij mij waren in plaats van bij mijn man. Dus kon ik rechtsomkeer van de supermarkt (ja, ik was ook al vergeten de boodschappen klaar te zetten voor de online bestelling) om de sleutels af te leveren, waardoor ik niet op tijd het eten kon klaar hebben voor mijn oudste zoon. Natuurlijk kan hij ook wel een keer een boterham, maar toch dat was niet de bedoeling…
Daarna kwam mijn middelste zoon thuis van de voetbal en bij hem horen trainen en vakantie gewoon niet bij elkaar. Maar hè, het was heerlijk weer en papa traint, dus met hangen en wurgen hadden we hem naar de training gekregen. Eigenlijk was het de hele week al hangen en wurgen voor hem, doordat we deze week niets speciaals hadden gepland. Het waren dus 10 dagen (hij heeft ook nog studiedag vandaag) van lekker luieren en zien wat de dag brengt. Niet zijn sterkste kant. We hadden keurig gezorgd voor een overzichtelijk schema, oppas met mate en heus wat leuke dingen in het verschiet, maar het mocht niet baten. Dus na de training barste voor hem ook de bom.
Kortom, woensdag voelde alsof ik was gestruikeld. Terwijl horde lopen eigenlijk mijn beste kwaliteit is. Door mijn flexibele aard en goed ontwikkelde planningsvaardigheden weet ik vaak precies hoe ik moet manoeuvreren om alle hordes goed te nemen. Alleen soms manoeuvreer ik zoveel dat ik eigenlijk niet meer weet welk pad ik aan het lopen ben. Dan wissel ik teveel tussen gezin, werk, sociaal leven, Breinsmederij, huishouden en visa versa of andere volgorde en verdwaal ik volledig. Ik blijf maar rennen, tot iets me tot stoppen dwingt. In dit geval mijn kinderen.
Dus bleef ik even zitten op de grond en bedacht wat ik nodig had. Aan alles voelde ik dat ik nu even het rustpunt moest zijn voor de kinderen, om vandaar uit weer mijn eigen pad op te pakken. Dus de volgende ochtend vroeg ik aan mijn kinderen wat er voor nodig was om er toch nog een leuke vakantie van te maken. We maakten een planning voor de rest van de week en schrapten wat onderdelen buitenshuis. Even pas op de plaats en aandacht voor onszelf en elkaar.
Daarna was het tijd voor een kritische blik op mijn eigen pad. Vroeger zou ik radicaal het roer hebben omgegooid, ik moest er immers meer zijn voor de kinderen. Nu weet ik beter. Ik hou van horde lopen, gewoon lopen is saai. Ik hou van meer paden naast en soms door elkaar. Ik gedij goed onder afwisseling en ruimte om me heen. Mijn pad is prima, ik hoef alleen geen wereldrecord te verbreken. Dus ook hier geldt af en toe even inhouden voor een pas op de plaats, kijken welke hordes er voor me liggen en zorgen dat de paden niet teveel door elkaar gaan lopen. Door af en toe in bad te gaan en te bladeren in een flow. Soms zitten eye-openers in hele kleine zinnen. Wist je dat je geluksgevoel staat of valt met het kunnen afronden van projecten, hoe klein ook? Daar ligt voor mij de kern. Minder bedenken wat allemaal nog kan, maar meer doen van wat ik al had bedacht. Ik ga snel aan slag!