Ik zit vast, zulke toffe ideeën en niets komt uit mijn handen. Bij elke stap die ik bedenk voel ik alweer allerlei mitsen en maren opkomen. De Breinsmederij groeit, maar ik weet eigenlijk niet waar naar toe. Er zit geen logica in, ik wil 1 boodschap waar alles onder valt. Al is het maar mijn logica.
Omdat ik het niet weet staat het stil en daardoor mis ik de energie die werken in de Breinsmederij oplevert. De energie en de ruimte die het me oplevert om helemaal mijn eigen ding te kunnen doen, er vol voor te gaan zonder verantwoording te hoeven afleggen, zonder rekening brengen houden met mensen die niet mee kunnen in mijn tempo, mijn wispelturigheid, mijn chaos, mijn logica, mijn zijn.
Dan zou je kunnen denken dat ik dat juist vol moet gaan doen, maar daar zit de crux. Want juist doordat ik daar volledig kan zijn kan ik ook eindelijk zijn in de gewone wereld, waar het tempo nou eenmaal wat lager is, waar je te dealen hebt met mensen die je gewoon echt niet begrijpen en waar je ook gewoon elke dag om zeven uur moet opstaan om de kinderen op school te krijgen en om op tijd op je werk te verschijnen.
En kunnen zijn in de gewone wereld voelt als geluk, een gevoel waar ik heel lang heel hard naar heb gezocht maar het nooit echt heb gevonden tot nu. Ja natuurlijk was ik best tevreden met mijn leven, ik vond ook echt dat ik niets te klagen had met mijn voorspoedige leven. Maar écht ultiem gelukkig voelde het niet. En sorry, ik ben nu eenmaal van het ultieme. Ik ga voor de kers op de taart, want zonder is de taart eigenlijk geen zak aan. En natuurlijk heb ik te leren dat die taart ook zo wel lekker is of wellicht dat alleen die kers meer dan voldoende is. Maar af toe én de taart én de kers, dat is echt genieten, dat is echt geluk.
Geluk bij een ongeluk is wel dat dat echte geluk dan ook heel intens binnen komt en dat je dan dus ook echt kunt genieten van de kleine dingen die het leven mooi maken. Van het ramen wassen met mijn dochter terwijl het zonnetje ons verwarmt. Van het appverkeer met mijn oudste waarin we onszelf heerlijk op de hak nemen. Van het onder één dekentje op de bank met mijn middelste zoon lekker burgerlijk de finale van Holland got talent kijken. Van de knuffels van mijn kinderen die ik nu ook kan ontvangen. Van de manier waarop mijn man me altijd even belt als hij onderweg is.
En dus moet er ook ruimte zijn voor het gewone leven. En dus, hoe paradoxaal dat wellicht ook klinkt, moet ik mezelf begrenzen in de Breinsmederij. Anders verlies ik mezelf in de oneindige mogelijkheden en kansen die ik zie en vergeet ik gewoon te leven. En juist dat inzicht maakt dat ik ook weer verder kan met de Breinsmederij.
De afgelopen tijd had ik namelijk een kip en ei discussie met mezelf. Ja, ik wil de wereld veroveren met breinsmeden, maar is dat het doel of is dat het middel? En als het het middel is wat is dan het doel? Ja, het gaat over jezelf mogen zijn als je de wereld anders ervaart. Ja, het gaat over gelijkwaardigheid, over beeldvorming, over elkaar echt zien ondanks je verschillen. Maar als ik het heb over verschillende breinen, waarom beperk ik me dan tot drie? En waarom kan het eigenlijk niet voor meer? Maar als ik voor meer ga wat is dan mijn boodschap? Al meerdere keren heb ik de homepage aangepast, geschoven met alinea’s, geknipt en geplakt, zonder echt bevredigend resultaat….en tja niet echt bevredigend voelt gewoon als echt niet…
Dus het bleef malen in mijn hoofd. Gelukkig mag dat tegenwoordig en veroordeel ik mezelf er niet meer om. De twijfel, het wikken en wegen, het alles afstemmen tot in de perfectie hoort bij mij. Ik weet alleen inmiddels dat ik wel door moet gaan en dat dan de oplossing vanzelf komt. Door de Breinsmederij te begrenzen moest ik echt terug naar mezelf. Stiekem was dat toch weer wat opgeschoven naar anderen. Anderen werden heel blij van wat ik deed, anderen gingen aan de haal met een vraag die ik ze stelde, anderen dan de beoogde doelgroep wilden hulp die ik ze ‘uiteraard’ bood. En daarmee ging de Breinsmederij weg van wat ik ermee wilde bereiken en dus ook meer weg van mij. Daarnaast was ik zelf enorm aan het ontwikkelen, maar dat is niet de Breinsmederij. Natuurlijk is het van mij, maar het is niet mij. De ontdekkingen die ik doe over wie ik ben, het graafwerk naar nog een laagje dieper, nog een stukje verder, zijn natuurlijk vaak relevant, maar niet altijd. Ik ben namelijk niet de doelgroep. Maar wie dan wel?
En dan ineens is het donderdagavond, lig je te woelen in bed en plopt de kern van de Breinsmederij zo op. En lig ik dolgelukkig, eureka!, al mijn hersenspinsels uit te typen op een klein smartphone schermpje met op de achtergrond de slaapgeluiden van mijn man, de warmte van zijn lichaam als een gloed over me heen. Zijn dichtbije aanwezigheid maakt het moment af, maakt me vol bewust van de ruimte die hij me altijd geeft om mijn weg te zoeken en het vertrouwen dat die weg goed is omdat hij van mij is. Dolgelukkig is eigenlijk een understatement, ik voel me zielsgelukkig.
Verzonden vanaf mijn Huawei mobiele telefoon