Humor is echt iets wat ons gezin verbindt. Er wordt veel gelachen in ons gezin en doordat we allemaal snelle denkers zijn vliegen de grappen je om de oren. De één heeft een voorkeur voor de humor van het “Jezus_wat_slecht” instagram account, de ander houdt meer van de wat diepere taalgrappen. Waar mijn eigen liefde voor sarcastische humor vandaan komt weet ik niet, wellicht dat ik het mezelf heb aangeleerd in het besef mezelf niet al te serieus te nemen. Een soort manier om mezelf niet te verliezen in die serieuze donkere kant, die ik ook wel heb. Groot was dan ook de stress toen bleek dat ik een autistische zoon had. Al snel kreeg ik namelijk een pakket aan basistips, waar ‘gebruik geen sarcastische humor’ met stip bovenaan staat. Een hele logische tip, immers bij sarcastische humor is afstemmen op het non-verbaal en de toon waarmee de woorden worden uitgesproken een vereiste om de humor te zien. Iets waar de gemiddelde persoon met autisme behoorlijk veel moeite mee heeft. Alleen geen sarcastische humor meer mogen gebruiken is alsof ik niet helemaal mezelf kan zijn. Het zit zo verankerd in mijn communicatie, dat ik echt niet zou weten hoe. En belangrijker nog, ik vind het zó leuk. Uiteindelijk zal ik het met misschien wel kunnen, maar wil ik dat ook?? Nee, dat wil ik niet. En daarom heb ik mezelf iets anders aan geleerd. We zijn de grappen gaan ondertitelen, zoals dat heet. Mijn zoon is namelijk mede door zijn autisme, enorm taalgevoelig. Heel vaak wordt de taal letterlijk genomen, waardoor hij ook in staat is om de herkomst van (delen van) het woord te zien. Als we een grap maken, controleren we altijd of hij de grap begrijpt. Soms is de lach groots en is de controle niet nodig. Soms is er een klein geheimzinnig lachje, waaraan we kunnen zien dat hij ergens wel de grap ziet, maar de clou niet helemaal begrijpt. Dan leggen we het even uit. Door hem zo mee te nemen, werden de momenten waar we bijvoorbeeld met zijn allen aan tafel zitten, echt een gezinsaangelegenheid. Ik had niet een één-tweetje met mijn man of andere zoon, maar we lagen met ons hele gezin dubbel van het lachen. Grap in, grap uit hebben we dit herhaald en hebben we hem meegenomen in taalgrappen. Met als resultaat dat hij nu niet alleen de humor begrijpt, maar inmiddels voelt hij zich veilig genoeg om zelf ook sarcastische grappen te maken. Sterker nog, als zijn kleine zusje toch nog even checkt wat er nu precies bedoeld wordt met een grap, is hij de eerste die het lief uitlegt. Overigens blijven anekdotes wel heel lang een eigen leven leiden in ons gezin, dus je snapt hoe die uitleg begint………….. “SNAP SARCASME!!”