“SNAP SARCASME” hoor ik mijn zoon van destijds 10 heel hard roepen tegen een kleuter. Het is een stralende lentedag en ik loop het plein op voor mijn overblijfbeurt bij de kleuters. Ik scan de kleuters, op zoek naar mijn dochtertje. Haar zie ik niet, maar ik tref dus wel mijn zoon in een verhitte discussie. Het blijkt dat hij ‘op bezoek’ is bij zijn zusje, zoals dat zo mooi heet in Montesorri-land. Blijkbaar heeft de kleuter in kwestie een nogal domme vraag gesteld, heeft hij een sarcastisch antwoord gegeven en snapt het arme meisje er nu helemaal niets meer van. Hij overigens ook niet, want zijn stem schalt nogmaals over het schoolplein als hij antwoord met een ‘nee, JOH’. Glimlachend om zijn overtuigingspogingen loop ik naar hem toe. “Wil ze niet naar je luisteren?’ vraag ik aan hem. “NEE”, verzucht hij heel hard om vervolgens een heel relaas te doen over hoe dom kinderen zijn en wat ze allemaal niet begrijpen. Ik leg hem uit dat sarcasme een moeilijk soort humor is om te begrijpen en dat het wellicht meer zegt over hem, dan over dat meisje. Dat onze normaal nu eenmaal niet representatief is voor andere kinderen of gezinnen. Dat het woord sarcasme geen gangbare woord is, laat staan dat je het begrip kent en begrijpt. Dát vind hij maar moeilijk te begrijpen. Voor hem is het gesneden koek, mede door zijn ouders die verzot zijn op dit type humor.